شاید فردا

شاید همین فردا باشد آن روزی که قرار نبود بیاید و امد . شاید همین فردا باشد لحظه ای که امدنش در سرنوشت نبود و سرنوشت آن را نوشت . شاید فردا لحظه ایست که چون نسیمی به ارامی از کنارم عبور میکنی و من مبهوت دنیایی که معلوم نیست اصلا" هست یا نیست بی توجه به تو از کنارت میگذرم .  پیر مردی آنجا میبینم که خاطره ی فردا را مثقالی میفروشد به قیمت وقت . شاید آن موقع چهل ساله ام یا شاید پیر و فرتوت گشته ام که به زور عصایی با پله کلنجار میروم , حس خوبی نه که بدی است که تو را نشناسم و در آینده از کنارم رد شوی آن هم در پس زمینه ی آجری که روی دیوارش یاس کبود از خانه ی همسایه بیرون افتاده و جوی آب پر از اطلسی های خیس است , تنه ی سفید چنار به چشم سلام میکند و تو از قاب رد میشوی . آخ که چقدر دلم میخواهد بیشتر بنویسم  , اما از بس که میخواهم همه چیز بگویم , هیچ نمیتوانم بگویم اما از نوشتن برایم سودی نیست  چراکه خود غرق در لذت احساسی میشوم که خواهم داشت  ...