حسن ختام ...تقدیم به تو

                                                یادم آید که شبی مهتابی, بی هدف, تنهایی  

                                               راه باران زده ی  دشت پر از احساسی 

                                               که به اغواگری دفتر پر اشعارم, یافتم ,پیمودم 

                                              چه چراغانی زیبایی, با هزار مهتابی 

                                              و عجب مهتابی, با هزار زیبایی!!!! 

                                              گویی آ,بوی غریبانه من,دشت را پر کرده 

                                              فرشی از لاله شرم 

                                              سرخ گشته, سر به زیر افکنده 

                                              آن طرف تر آب است یا که جوی الماس؟ 

                                              شایدم باز ترک برداشته, کوزه دخترک ژنده لباس 

                                              می کشاند 

                                            خنکای آبش روح را تا ته تنهایی دشت 

                                            خنکای بادش ذهن را تا خود آغوش بهشت 

                                            و چه زیبا خدایی داریم ,خالق دشت و بهشت 

                                            من در آن لحظه که با آن همه ناز 

                                            پر شعف گشتم و با بال نیاز 

                                           روی آن چادر پرپولک سقف, نماز می کردم 

                                           محو زیبایی ماهی گشتم که پر از وسوسه بود 

                                           که پر از وسوسه بود 

                                           که پر از وسوسه بود 

                                           و سر از سجده برون آوردم 

                                           و در آن غرق وصال 

                                           گامی از دل به پیش آوردم 

                                           ناگهان پای دلم از سر غفلت لغزید 

                                           و چقدر نزدیک بود, سبد زشت گناه 

                                           که بر آن دامن پر چین سپیدم غلطید 

                                           . 

                                           . 

                                           . 

                                           و من آشفته ز خود نالیدم که زمین بد جاییست 

                                           رد ابلیس هنوز, در بهشت هم باقییست