آآآی آدمای زنده که مرده ترینین / وقتش رسیده چروک رو تو آینه ببینین
یه امروز,
تو رو خدا انقدرسخت نگیرین / شاید برین و نشه که فردا رو ببینین
پندی کنمت,نیک به خود گیر و به ره آر (اندازه نکو) هیچ نیاید به یکی کار
گر در طلب ملکت و هم عیش مدامی از دست قدح افکن و کن خمره گرفتار
(اندازه نکو) = اعتدال , میانه روی
چون کام جهان بر لب نوروز نشست گل کرد درخت و بر شبم روز نشست
باد خنک از تازه چمن داد نوید بر سیاهه مو تار شب افروز نشست
عطر چمن تازه و آوای هزار هر لحظه دهد بشارت از روی بهار
ابریست در آسمان و گریان گشته چون سیف به راه است و زمستان به فرار
نعمت خاطره از دور , همین بس که پس از ظلمت ابر
باد سردی , نه!! که گرمی ; ز سر رود به دنبال من و تو به دویدن آید .
من از ان روز که با روی خوش و نغمه ی بارانی
از اقبال گل لاله به باران گفتی
عاشق تشنه ی آبت گشتم .
دوست دارم که به یک صبح سپید
تا که از سجده به پرواز شدم
در بیابان وجودت بدوم
با لباسی که سپید است از مهر
با سه تاری که شکسته از عشق ...
مسخره
همه ی ما توی خونه هامون مهمونیم هیچکدوم هیچی از دنیا نمیدونیم
به هر بچه تو مدرسه سواد یاد میدن ولی پیشونی نوشتو نمیتونیم بخونیم
هر کی از صبح تا شب به ظاهر سر کاره ولی در کل میشه گفت هممون سرگردونیم
اونقدر از همنوعمون دور افتادیم که به جای جواب دادن هی سرمونو میچرخونیم
همه تو شهر واسه هم کار میکنن ولی اخر سر هممون از خودمون ممنونیم
هر کدوم از ماها یه جوری خوشکله اما همه فکر میکنیم دماغ قلمی و ابرو کمونیم
عصر رادیو و چرتکه دیگه گذشته اما با کامپیوتر هنوز فکر اون زمونیم
یه روزی بچه ها بزرگ میشن بزرگا پیر اما همه هیچ وقت فکر نمیکنیم جوونیم
مسخره س نه ;
همیشه ماها همو نصیحت کردیم اما چه فایده ,همونی که بودیم میمونیم
هر جا بری حق از باطل جدا شدنیه ولی چرا همیشه ما حق و تو باطل مچرخونیم؟
حیف از این سینه ی صاف و دل مهربون که ما توش جای شادی بذر غم میپاشونیم
عید است و بهار و سبزه و یک دل شاد نرگس به طلوع صبح یک غنچه بزاد
با شکفتنش خنده به زنبور رسید زنبور به نوش می ثبات از کف داد
در دوره ی ما شراب کم یاب شده است اوهام همه نوش می ناب شده است
مفتی گوید ذایل عقل و دین است انگار به میخانه شرفیاب شده است !!!