وبلاگ ادبی من
اینجا حیاط خلوتیست برای گذر از زندگی ....وبلاگ ادبی من
اینجا حیاط خلوتیست برای گذر از زندگی ....چگونه برگردم؟
امشب لباس مشکی خودم را بر تن کرده بودم..آری لباس مشکی برای خودم که روز به روز بیشتر از دست میروم...امشب با خودم فکر کردم که آیا در بین این همه سال که از عمرم میگذرد به اندازه اینکه یک شب فقط یک شب به بهشت بروم فرصتی باقی گذاشته ام...با خودم فکر کردم...کسی نشنید...حتی خودم،آن خودی که بارها گناه را پیش چشمم زیبا کرده و بارها باعث شده بود که بگویم(( بیخیال))...چرا دیگر نمیتوانم به حرفهایی گوش کنم که به من تلنگر میزنند؟...چرا وقتی به این مداحی ها میرسم اعصابم خراب میشود دکمه next را میزنم؟...میدانم چرا...نمیخواهم به این فکر کنم که کجای کارم....چون میدانم...میدانم و خودم را به ندانستن زده ام...میدانم که یک روز میرسد که لحظه به لحظه ام را محاسبه می کنند اما باز هنگامی که زمینه فراهم شد براحتی گناه می کنم...راستی چقدر گناه نزدیک است... خدایا یعنی می شود که تو مرا به دوزخ بیندازی؟...خدای خوبم میدانم که بازهم گناه خواهم کرد فقط امشب میخواهم یک چیز بگویم ، آنروز که مرا به سمت جهنم روانه کنند بدان که در آن لحظه هم دوستت دارم... و هیچ چیز برایم سخت تر ازین نیست که تو آن لحظه از من روی گردانی...امشب دیگر حتی خجالت میکشیدم که قول دهم...قول دهم که از فردا خوب باشم...دیگر خسته شده بودم ازینکه بازهم زیر قولم بزنم و باز بگویم قول میدهم..درست مثل چوپان دروغگوی کتاب کودکیم حس میکردم بی اعتبار شده ام...اما خدا گفت: بازآ،بازآ، هرآنچه که توبه شکستی بازآ....خدایا چقدر زود فراموش کردم همان لحظه ای را که به من گفتی: مراقب بالهایت باش....خدایا سالها گذشته از آن روز ، از روز ورودم به دنیا و من الآن میفهمم معنی کلام آخرت را....خدایا می خواهم بازگردم.،اما سنگینی گناه بالهایم را شکسته و من غافل بودم...خدایا بدون بالهایم چه کنم؟؟؟...خدایاااااااااااااااااااااااااااااااااااااا چگونه برگردم؟...
عینکت را بردار
من هم از نسل زمینم...از جنس همین خاک
با تو هستم عینکت را بردار
چیزی جز چهره من می بینی؟
جز همان چهره که هر بار به یک نقش و نگار می دیدی؟
نقشی از حور و پری عینک عاشقیت زود شکست!!!
نقشی از دلزدگی آخرین عینک زشتی که به چشمت دیدم
عینکت را بردار
نفر بعدی کیست که تو آفتاب پرستش بینی؟
عینکت را بردار
چیزی جز چهره او می بینی؟چیزی جز چهره من می دیدی؟
قلبی از جنس بلور...که جوابش سنگ شد؟
یا دلی پر ز غرور...که به یادت تنگ شد؟
کاش می فهمیدی...تو که افسار خودت را به چشمت دادی...کاش می فهمیدی
که من هم انسانم،پیش از آنکه یک دختر باشم
چه بگویم؟...
آرام آمده ام...آرام تر از همیشه...حالا که مردم شهر دلم را با هزار بدبختی به خواب بی خیالی سپرده ام آمده ام...دیگر دلم برای هیچ عشقی تنگ نیست...هیچ عشقی...اما نمی دانم چرا چشمانم مدام خیس می شوند...به گمانم از همان شب که صحنه ناباوری بر چشمانم شوک محکمی زد نشتی پیدا کرده...زندگی می کنم همچون یک جریان آرام و بی هدف که منتظر آخرش هستم....آخری که شاید آبهای چشمم را به جرم دلم به آتش بسپارد...خدایم همیشه در این نزدیکی بوده...اما همچون کودکیم آشنایم نیست...می بینی چقدر تنهایم...غرورم اجازه نمیدهد که حتی به دلم هم راستش را بگویم...اینکه خسته شده ام از اینکه میدانم و ادعا میکنم نمیدانم...ازینکه خودم را به فراموشی زده ام....سخت است تنهایی جنگیدن برای رسیدن به خودت...به خود قبلیت...باید میدانستم که چرا نام اینجا را دنیا نهادند...از همان موقعی که خداوند آدم را ظالم و جاهل دانست که بار امانت بدین سنگینی را بر دوش کشید....
کاش هیچگاه راه این حیاط خلوتم را نیابی...ای گم کرده راه عشق.
رویای من
امروز صبح..توی آخرین روز رمضون...بعده سحر..
یه خواب عجیب دیدم...خواب نبود رویا بود..آره آره رویا بود..یه رویای واقعی..
انقده تو خواب خوشحال بودم که دست و پامو گم کرده بودم...
همه ی اون غیرممکنا ممکن شده بودن...خیلی راحت...
تیک تیک...تیک تیک...تیک تیک..
چشامو باز کردم..تو همون اتاق همیشگی..کنار همون پنجره..با همون پرده طلایی..
شاید واسه یه لحظه از واقعیت متنفر شدم...باورم نمیشد که همه اونایی که دیدم فقط یه خواب بوده...
هنوزم همون صحنه ها به همون وضوح جلو چشمامه...
انقدر گریه کردم که دیگه اعتراض چشمام بلند شد...
امروز از همه تعبیر خوابایی که نوشته بودن: اینگونه خوابها تعبیر ندارند..حرصم گرفته بود..
ولی من هنوزم یه حس خوب دارم...یه حسی که بهم میگه باید منتظر باشم:)
دلم همچنان می سوزد
تو را سوزاندم...
همانطور که خودت خواسته بودی...
تو را در دلم با همه نامه ها و خاطراتت سوزاندم...
ولی افسوس که با هر بار نفس کشیدنم آتش زیر خاکسترش زبانه می کشد...
حسن ختام ...تقدیم به تو
یادم آید که شبی مهتابی, بی هدف, تنهایی
راه باران زده ی دشت پر از احساسی
که به اغواگری دفتر پر اشعارم, یافتم ,پیمودم
چه چراغانی زیبایی, با هزار مهتابی
و عجب مهتابی, با هزار زیبایی!!!!
گویی آ,بوی غریبانه من,دشت را پر کرده
فرشی از لاله شرم
سرخ گشته, سر به زیر افکنده
آن طرف تر آب است یا که جوی الماس؟
شایدم باز ترک برداشته, کوزه دخترک ژنده لباس
می کشاند
خنکای آبش روح را تا ته تنهایی دشت
خنکای بادش ذهن را تا خود آغوش بهشت
و چه زیبا خدایی داریم ,خالق دشت و بهشت
من در آن لحظه که با آن همه ناز
پر شعف گشتم و با بال نیاز
روی آن چادر پرپولک سقف, نماز می کردم
محو زیبایی ماهی گشتم که پر از وسوسه بود
که پر از وسوسه بود
که پر از وسوسه بود
و سر از سجده برون آوردم
و در آن غرق وصال
گامی از دل به پیش آوردم
ناگهان پای دلم از سر غفلت لغزید
و چقدر نزدیک بود, سبد زشت گناه
که بر آن دامن پر چین سپیدم غلطید
.
.
.
و من آشفته ز خود نالیدم که زمین بد جاییست
رد ابلیس هنوز, در بهشت هم باقییست
چوپان دروغگو
دلگیرم ازت.....
اما با تمام دلخوری هایم هیچگاه اجازه ندادم :
به انگشتانم به بد نوشتن ازت
به زبانم به نفرینت
و به قلبم به نفرتت
ولی تو چه راحت به چشمانت اجازه دادی که با نگاه آخرش اینچنین مرا درهم بکوبد
دروغ را در نگاه اولت به سادگی خواندم آن زمان که به من گفتی <<تمام زندگیم>>...و تظاهر را در نگاه های بعدیت
هنگامیکه مرا <<همه وجودم>> خطاب کردی....
اثباتش نگاه همان روز آخر بود...که مرا کشت ...و تو فقط دستی در موهایت کشیدیو به سادگی رفتیییییی......
آن روز نه همه وجودت لرزید و نه تمام زندگیت....
کاش همچون چوپان دروغگوی کتاب فارسی کودکیم ...بعداز نگاه سومت دیگر هیچگاه نگاهت را باورت نمی کردم
هیچگاه:(