لذت نیمه ی صبح

صبح بود . اذان را گفته بودند . بوی چمنزار مهر می آمد . در پیاده رو های هر خیابانی از اصفهان که راه بروی درنیمه های صبح پاییزی بوی رقیق ذغال چوب به مشام میرسد . مه رقیقی هم هست . همیشه خدایگان پاییز نگهبان احساس لطیف صبحگاهیست . چون مدرسه ها مشغول به کار اند پیاده رو ها خلوت است . بوی رادیو در اتوبوس ها میآید . زنان خانه داربرای خرید بیرون آمده اند و چشمان همه پف کرده است . اما من!! سر خوشم . صبح کاری داشتم . تمام شده .ساعت 9 صبح است . میخواهم از دنیای ساده و زیبای خود لذت ببرم . از پل خواجو شروع میکنم . از روی پل که رد میشوی انگار صدای آب از درون روحت عبور میکند و به آن طرف پل میرود . سنگفرش ها , آجر ها , خاطره نویسی های روی دیوار , طاقچه های سنگی و جوی کوچک آب کنار سنگفرش , همه و همه در کنج ذهن هر بیننده ای تا ابد باقی میماند. آرزو میکنی که این دالان رو باز تا ابد ادامه داشت , اما نه , انسان از تکرار بیزار است ... همین که چند ده متر بیشتر طول ندارد جذابش کرده . سقف آسمان فیروزه ای بالای پل انگار سقف بهشت است . بوی ذغال قلیان های ظهر گاهی مدهوشم میکند . اگر از طرف میدان فیض طول پل را طی کنی , آن طرف پل به فلکه ای میرسی به نام فلکه ی خواجو . طرف چپ خیابان کمال اسماعیل و ربه رو چهرباغ خواجوست . من طرف چپ را بیشتر دوست دارم . دبیرستانی که در آن درس میخواندم در این خیابان بود . دو طرف کمال اسماعیل پیاده رو دارد . طرف چپ سرسبز است و کنار زاینده رود و طرف راست خانه است و مدرسه و مغازه . سمت راست برایم خاطره انگیز تر است چون من همیشه کنار دیوار را بیشتر دوست دارم . سرسبزی درختان بلند برگ ریز چنار که سر خم کرده به خیابان اند , دلفریب گشته است انگار پاییز در پوستشان رخنه کرده . اگر دویست سیصد متر از فلکه دور شده باشی به اداره ی سرسبز دخانیات میرسی سپس به دبیرستانی که من در آن درس خواندم و بعد از آن به دبستانی هم نام همان دبیرستان و پس از آن به چهارراه فردوسی .... 

ادامه دارد...

 نگارش " حامد "