ترسم به جهان خویش هشیار شوی در عهد شباب خویش بیمار شوی
یک پند دهم تو را به گوش جان گیر می خور که ز عالم همه بیزار شوی
شعر آسان
امروزه ی روز شعر , آسان خواهند در وصف زمان و حال انسان خواهند
هرکس ز می مطرب و ساقی دم زد فریاد کنند و حکم , زندان خواهند
گردون
چون من بروم بهار پاینده بود آواز خوش هزار پاینده بود
دیگر چه بود سود که دیروز چه شد این گردش بی قرار پاینده بود
پاییز
پاییز چو آمد زچمن جان برود وز عطسه ی او عطر گلستان برود
اطراف همه لخت و درختان سرخند این ها همه یک طرف دل و جان برود
ماهتاب
ان شب که به مهتاب زمین روشن شد خورشید به یک باره ز مغرب کم شد
ابر از رخ اسمان ببارید به یاس یاس از می اسمان چو من خرم شد
ماه
مهتاب گرفته حال و هم احوالش دانم که نبود چون همیشه حالش
خورشید به من گفت چه افسرده شده یارب خبری خوش برسان از یارش
زمانه
عهدیست , که جز خدا نمیبایستی گفت اندیشه ی کبریا ببایستی جست
وان کس که به هر روز ز مستی خر بود امروز کند وعظ و دهد راه درست
پیروزی می
باری به خفا گر شنوم زمزمه ای فریاد بر آورم کنم همهمه ای
پیروز بمانده است نوشیدن می چون روییدن نور , از روزنه ای