کویر

همیشه از هوای ابری و دشت سرسبز و جنگل انبوه در زندگی خوشم میآمده . از وقتی که کودک بودم همیشه  رویای زندگی در شمال را داشتم , هنگام ورود به دانشگاه خواستم بروم که گفتند فلان جا بهتر است ; برو آنجا .  اما مدام در ذهن , نقشه ی آن داشته ام که دوره ای از زندگی را آنجا بگذرانم . با خودم میگویم : زن گرفته میروم به سویش , لیکن تصورم بر این است که احتمالا بگوید : فلان جا بهتر است ; برویم ناکجا!! .  اما نکته ی مبهم وقتی نمایان میشود که اگر سفر شمالی داشته باشم آن وقت است که بیش از سه چهار روز بند نمیشوم و دلم قنج میرود برای هوای آفتابی و پر نور خودمان . نمیدانم در تنهایی , کویر را چطور میشود ابراز کرد اما اگر دلت خوش باشد در کویر است که عاشق میشوی . حالتی زمینی ندارد برهوت ; اگر سه تار بدانی و غدد اشکی ات سالم باشد , آن وقت است که میتوانی بفهمی آب شیرین وسط کویر یعنی چه !! . کویر با آب و علف همیشه برایم زیبا بوده است . کویر در ما ریشه دوانده بود و خودمان خبر نداشتیم.  اصلا گلمان از خاک خشک است ....   . کودک بودم و تمام زندگیم سر زدن به استخر کشاورزی کنار جاده . بچه قورباغه های کنار حوضچه را میگرفتیم و در هوای گرم درون جوی های آب رها میکردیم . در خاطره هایم درختی ریشه دوانده پر پشت . نقش پدر رویاهایم را دارد . نزدیک ظهر با پاچه های بالا کرده و خیس , دور درخت میدویدیم و سر به سر دختر ها میگذاشتیم . حوضچه ی عمیقی نبود و جان میداد برای آب تنی . چند باری درونش پریدم و کیف دنیا را کردم . آب سردی داشت ولی گرما را میخشکاند . آن وقت نمیدانستم که بچه قورباغه ها اگر جا به جا شوند میمیرند , فکر میکردم کمکشان میکنم تا راحت تر شنا کنند و مادرشان را بیابند . بعد ها فهمیدم که آن چه میکردیم چه کمکی بوده به گربه ها . 

رویای من

      امروز صبح..توی آخرین روز رمضون...بعده سحر.. 

      یه خواب عجیب دیدم...خواب نبود رویا بود..آره آره رویا بود..یه رویای واقعی.. 

     انقده تو خواب خوشحال بودم که دست و پامو گم کرده بودم... 

    همه ی اون غیرممکنا ممکن شده بودن...خیلی راحت... 

    تیک تیک...تیک تیک...تیک تیک.. 

    چشامو باز کردم..تو همون اتاق همیشگی..کنار همون پنجره..با همون پرده طلایی.. 

    شاید واسه یه لحظه از واقعیت متنفر شدم...باورم  نمیشد که همه اونایی که دیدم فقط یه خواب بوده... 

   هنوزم همون صحنه ها به همون وضوح جلو چشمامه... 

   انقدر گریه کردم که دیگه اعتراض چشمام بلند شد... 

   امروز از همه تعبیر خوابایی که نوشته بودن: اینگونه خوابها تعبیر ندارند..حرصم گرفته بود.. 

   ولی من هنوزم یه حس خوب دارم...یه حسی که بهم میگه باید منتظر باشم:) 

                                

دلم همچنان می سوزد

تو را سوزاندم... 

همانطور که خودت خواسته بودی... 

تو را در دلم  با همه نامه ها و خاطراتت سوزاندم... 

ولی افسوس که با هر بار نفس کشیدنم آتش زیر خاکسترش زبانه می کشد... 

 

حسن ختام ...تقدیم به تو

                                                یادم آید که شبی مهتابی, بی هدف, تنهایی  

                                               راه باران زده ی  دشت پر از احساسی 

                                               که به اغواگری دفتر پر اشعارم, یافتم ,پیمودم 

                                              چه چراغانی زیبایی, با هزار مهتابی 

                                              و عجب مهتابی, با هزار زیبایی!!!! 

                                              گویی آ,بوی غریبانه من,دشت را پر کرده 

                                              فرشی از لاله شرم 

                                              سرخ گشته, سر به زیر افکنده 

                                              آن طرف تر آب است یا که جوی الماس؟ 

                                              شایدم باز ترک برداشته, کوزه دخترک ژنده لباس 

                                              می کشاند 

                                            خنکای آبش روح را تا ته تنهایی دشت 

                                            خنکای بادش ذهن را تا خود آغوش بهشت 

                                            و چه زیبا خدایی داریم ,خالق دشت و بهشت 

                                            من در آن لحظه که با آن همه ناز 

                                            پر شعف گشتم و با بال نیاز 

                                           روی آن چادر پرپولک سقف, نماز می کردم 

                                           محو زیبایی ماهی گشتم که پر از وسوسه بود 

                                           که پر از وسوسه بود 

                                           که پر از وسوسه بود 

                                           و سر از سجده برون آوردم 

                                           و در آن غرق وصال 

                                           گامی از دل به پیش آوردم 

                                           ناگهان پای دلم از سر غفلت لغزید 

                                           و چقدر نزدیک بود, سبد زشت گناه 

                                           که بر آن دامن پر چین سپیدم غلطید 

                                           . 

                                           . 

                                           . 

                                           و من آشفته ز خود نالیدم که زمین بد جاییست 

                                           رد ابلیس هنوز, در بهشت هم باقییست 

                                                          

بهشت

پنجره باز به دشت .      

آسمانی , آبی تر از شبنم .        

چمنی سبز تر از دانه ی مهر... و زنی زیبا در دشت .                     

دامنی چاک به باد خرداد .          

دیده ای خیره به اذهان بشر .... و تنی ماه تر از روی بهار .                    

زن رمیده بر آب روان ... و درختی آنجا, پر برگ .             

سیب داده سرخ. آفتاب از ابر , روان ... و کمی ابر به پهنای دل یک کودک .   

آسمان پهن تر از پاکی مرگ .                        

پنجره باز و قفس باز و گل نیلوفر باز .      

تپه ای دور دو زانو به سحر مینگرد .                        

دل چه کیفی کرده . ..               

ماه آمد که بیاید لیکن ; از ظلمت شب میترسید .                          

پیش تر کاسه ی درویشی با آب آمد و سحر رفت به خواب .                   

کودکی میخندید و سرش مست ز شادی میتابید ...

یک نفر با نوایی آبی میخواند :  که بهشت اینجاست ......

درخت دعا

این مطلب توسط نویسنده‌اش رمزگذاری شده است و برای مشاهده‌ی آن احتیاج به وارد کردن رمز عبور دارید.

تابستان

شش سالم بود . دنیا اناری بود . سبزیه زیادی داشت . تابستان بود و بزرگتر ها گرمشان بود اما برای ما بچه ها گرما وجود نداشت . تا 13 - 12 سالگی گرما را حس نمیکردم یعنی برایم آنقدر مهم نبود .اگر صدای توپ میآمد دیگر سر از پا نمیشناختم حالا میخواست عطل ظهر باشد یا نیمه شب . بزرگتر که شدم فهمیدم باید ادا درآورد . گرمایی شدم . آن وقت بود که فهمیدم بیشتر آدم ها عاشق کسانی هستند که ان ها را به حساب نمیآورند و باز ادا درآوردم . دوست داشتم به همه احترام بگذارم اما اگر چنین میکردم دیگر محبوب نبودم و باز ادا درآوردم . بچه بودیم زندگی مال ما بود . تابستان بود پدر بزرگم خانه ی بزرگی داشت , خیلی بزرگ ; در انجا فقط دو خانواده خانه ی اینچنینی داشتند .  پر از درخت توت و انار بود . دوچرخه داشتم . دست دوم بود ولی تند میرفت . پدرم نوار پیچش کرده بود . نوار قرمز . خوشم نیامد نوار را خودم عوض کردم و سبز پیچیدم . افتضاح شده بود ولی برای من مهم نبود . ترمز نداشت . از بس با کفش به تایر کشیده بودم که کف کفشم ساییده شده بود . پشت خانه ی عمه ام دشت بی همتایی بود . مزرعه ی گلرنگ انجا بود و من هیچ وقت نفهمیدم گلرنگ چیست .... چند نفر میشدیم و راهی کشف دشت میشدیم . با دوچرخه همه جا را میکاوییدیم . یک چاه و یک ابگیر . یک زمین و یک جوی پر آب و چند دوچرخه که ما آن را چرخ مینامیدیم . همه جا سبز بود آنچنان که فکر کردم شمالی که میگویند همین جاست . مغزم داغ شده بود . تا شب به دنبال دریا گشتم ....

چوپان دروغگو

دلگیرم ازت..... 

اما با تمام  دلخوری هایم هیچگاه اجازه ندادم : 

به انگشتانم به بد نوشتن ازت 

به زبانم به نفرینت 

و به قلبم به نفرتت 

ولی تو چه راحت به چشمانت اجازه دادی که با نگاه آخرش اینچنین مرا درهم بکوبد 

دروغ را در نگاه اولت به سادگی خواندم آن زمان که به من گفتی <<تمام زندگیم>>...و تظاهر را در نگاه های بعدیت 

 هنگامیکه مرا <<همه وجودم>> خطاب کردی.... 

اثباتش نگاه همان روز آخر بود...که مرا کشت  ...و تو فقط دستی در موهایت کشیدیو  به سادگی رفتیییییی...... 

آن روز نه همه وجودت لرزید و نه تمام زندگیت.... 

کاش همچون چوپان دروغگوی کتاب فارسی کودکیم  ...بعداز نگاه سومت دیگر هیچگاه  نگاهت را باورت نمی کردم    

هیچگاه:(